Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ~ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ~ ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑ


           Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ


  Ο Σιμπάν απεσταλμένος του Αβραάμ πήγαινε τρέχοντας να αναγγείλει την χαρμόσυνη είδηση στη Σάρρα , στο δρόμο συνάντησε την Άντα η οποία πήγαινε προς το μέρος του.
   Η Άντα αφού πληροφορήθηκε για τα όσα είχαν συμβεί στον Ισαάκ , τον ενημερώνει για την άσχημη κατάσταση της Σάρρας. Στη συνέχεια ο σοκαρισμένος Σιμπάν τρέχει γρήγορα να φτάσει στη Σάρρα να της πει τα καλά νέα μήπως  και καλυτερέψει η κατάστασή της. Η Σάρρα εκείνη την ώρα ξεσπώντας σε λυγμούς και πόνους προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της υποβασταζόμενη από την Ταμάρ την υπηρέτρια τους θέλησε να βγει στο δρόμο για να μάθει από τους περαστικούς τι είχε γίνει με το γιο της. Οι δύο γυναίκες άκουσαν μια φωνή από το βάθος του βουνού να φωνάζει χαρμόσυνα και αμέσως αναγνώρισαν τον Σιμπάν , αλλά δεν μπορούσαν να ακούσουν καθαρά τα λόγια του και περίμεναν με ανυπομονησία να φτάσει κοντά τους. Ο Σιμπάν τις καθησύχασε πως τον Ισαάκ τον γλίτωσε ένας άγγελος θυσιάζοντας στη θέση του ένα κριάρι και ότι από στιγμή σε στιγμή θα γύριζαν σπίτι πατέρας και γιος. Έπειτα η Σάρρα μετά από αυτά τα νέα αισθάνθηκε πολύ καλύτερα και έτρεξε να τους συναντήσει. Η χαρά και τα χρόνια της την πρόδωσαν όμως γιατί καθώς έτρεχε ζαλίστηκε και έπεσε στο γκρεμό χωρίς να προλάβει να δει τα μάτια του παιδιού της αλλά ούτε να το σφίξει στην αγκαλιά της για μία τελευταία φορά.
   Μετά από λίγο ,ακριβώς σε εκείνο το σημείο περνούσε ο Αβραάμ με τον Ισαάκ και είδαν μια ηλικιωμένη γυναίκα να είναι αναίσθητη πάνω στα βράχια. Δεν πέρασε από το μυαλό τους πως αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να ήταν η Σάρρα,  κι όμως όταν κατέβαιναν προσεκτικά το μεγάλο γκρεμό για να βοηθήσουν την γυναίκα την αναγνώρισαν κι αμέσως  η τρέλα και η στεναχώρια τους κυρίευσε και τους δύο  για τα καλά. Ο Αβραάμ από το σοκ που έπαθε λιποθύμησε σε ένα μικρό και αιχμηρό βραχάκι όπου χτυπώντας άσχημα το κεφάλι του άφησε την τελευταία του πνοή δίπλα στη γυναίκα του. Ο Ισαάκ χαμένος και απαρηγόρητος μοιρολογούσε ακατάπαυστα τους δυο γονείς του ώσπου έπεσε το σκοτάδι και κάλυψε τα πάντα. Οι υπηρέτες και οι δικοί τους άνθρωποι τους έψαχναν παντού ανήξεροι για την όλη κατάσταση που επικρατούσε στην οικογένεια τους . Όταν ο Ισαάκ δεν είχε άλλη δύναμη αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι και να τους ενημερώσει για το άσχημο συμβάν που τους είχε συμβεί. Στο δρόμο καθώς περπατούσε τον περικύκλωσαν τέσσερις πελώριοι ληστές και τον σκότωσαν. Τα χαράματα ένας τσομπάνης που περνούσε από τον δρόμο με τα πρόβατα του είδε τον Ισαάκ νεκρό και έσπευσε να ενημερώσει το χωριό το οποίο τους έψαχναν όλο το βράδυ. Ο σπαραγμός και  η θλίψη εκείνη την μέρα είχε την τιμητική της σε εκείνο το χωριό. 

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ~ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ~ ΣΚΑΡΛΑΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ


ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΑΤΗΣΤΕ ΔΕΞΙ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ Κ ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΄΄ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΣΕ ΝΕΑ ΚΑΡΤΕΛΑ΄΄ . ΜΕΤΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΖΟΟΜ . ΕΤΣΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΑ.

Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ~ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ~ ΠΟΛΥΜΕΝΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑ


ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΑΤΗΣΤΕ ΔΕΞΙ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ Κ ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΄΄ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΣΕ ΝΕΑ ΚΑΡΤΕΛΑ΄΄ . ΜΕΤΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΖΟΟΜ . ΕΤΣΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΑ.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

ΠΟΙΗΜΑ ~ ΠΕΤΡΕΣΗ ΜΑΡΙΑ ~ Δ' ΟΜΑΔΑ


ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ
Είναι χειμώνας τώρα πια
και έχεις φύγει μακριά.
Είναι χειμώνας στην ψυχή
γιατί δεν είσαι τώρα εκεί.
Μα ότι και αν έγινε
και ότι και αν γίνει,
η άνοιξη θα ξανα ΄ρθεί
και ο ήλιος πάλι θα βγει.
Όπως το φεγγάρι συνοδεύεται από τ’ αστέρια
έτσι και εγώ έχω ανάγκη τα δυο σου χέρια.
Όπως ο ήλιος δεν παύει ν΄ ανατέλλει
έτσι η καρδιά μου τόσο πολύ σε θέλει.
Ο χρόνος όμως θα περάσει
και όλα θα τα φτιάξει!
Θα βρω ένα μαντήλι να σκουπίσει τα δάκρυα μου
και ένα φως να ζεστάνει την καρδιά μου!
Βράδυ Δεκέμβρη κάνει κρύο
και η καρδιά μου χωρισμένη στα δύο.
Ψάχνω κάτι , ξέρεις τι;
Το χαμόγελο που μου στέρησες εσύ!
Καινούριο όνειρο θα βρω
και θα το ζήσω όπως θέλω εγώ!
Μα θέλω να σου πω και ένα ευχαριστώ
για όσα ζήσαμε μαζί μέχρι εδώ!

Πετρέση Μαρία

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ


Λόγια σοφά




Κανείς δεν είναι τόσο πλούσιος, που να μην έχει ανάγκη ένα χαμόγελο. Και κανείς δεν είναι τόσο φτωχός, που να μην μπορεί να το δώσει.

Η ζωή είναι ένας καθρέφτης: μας κοιτάζει όπως τον κοιτάζουμε. Αν τον δούμε με χαμόγελο και καλοσύνη θα μας χαμογελάσει κι εκείνος καλοσυνάτα.

Η ευτυχία είναι μια σκάλα που δεν μπορείς να την σηκώσεις με τα χέρια στις τσέπες

Ευτυχία είναι το μόνο πράγμα που πολλαπλασιάζετε όταν διαιρείται.

Μάθε να γελάς με τα βάσανά σου και δεν θα λείψουν ποτέ οι αφορμές.

Η πιο χαμένη απ' όλες τις μέρες μας, είναι εκείνη που δεν γελάσαμε από προσωπική μας ευχαρίστηση, ή δεν καταφέραμε να χαμογελάσουμε σ' έναν άνθρωπο.

Δείξε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και δεν θα σε γελάσουν. Αντιμετώπισέ τους με μεγαλοσύνη και θα φανούν οι ίδιοι μεγάλοι.

Δεν χρειάζεται να είσαι μεγάλος άνθρωπος. Φτάνει και περισσεύει να είσαι μόνο άνθρωπος.

Η επιτυχία εξαπατά περισσότερους ανθρώπους απ' ότι η αποτυχία.

Έχασες τα πλούτη σου; Δεν έχασες τίποτα. Έχασες την υγεία σου; Έχασες κάτι.

Κοίταζε πίσω σου με ευχαριστία, γύρω σου με πίστη, εμπρός σου με ελπίδα.

Στα ουσιώδη ενότητα, στα επουσιώδη ελευθερία και σε όλα αγάπη.

Το καθήκον μας βοηθάει να κάνουμε πράγματα σωστά, η αγάπη μας εμπνέει να τα κάνουμε ωραία.

Η ζωή μοιάζει με βιβλίο, που οι επιπόλαιοι και οι τεμπέληδες το φυλλομετρούν αδιάφορα, ενώ οι φρόνιμοι το διαβάζουν με προσοχή γιατί ξέρουν ότι μια μονάχα φορά επιτρέπεται να το διαβάσουν.

Νοιώθουμε πως είμασταν ευτυχισμένοι όταν πλέον έχουμε χάσει την ευτυχία.

Το παν δεν είναι να αποφεύγεις την καταιγίδα, αλλά να μη χάσεις τη ζωή σου μέσα σ αυτήν. Μετά ο ήλιος ξαναβγαίνει και η ζωή συνεχίζεται.

Η αγάπη και το μίσος είναι δυο συναισθήματα που έχουν την ίδια αιτία, αλλά εκδηλώνονται σε διαφορετικές εποχές.

Φτιάχνεις όμορφο μέλλον, αν ζεις όμορφο σήμερα, γιατί το σήμερα γίνεται δυνατό παρελθόν που επιστρέφει και επηρεάζει το αύριο.

Αν κάποιος σου φέρεται άσχημα, μη βιαστείς να τον επικρίνεις. Περίμενε να δεις στο τέλος, αν θα γελάσεις ή θα κλάψεις μαζί με αυτόν.

Υπάρχουν δυο είδη σιωπής: η σιωπή που προηγείται της ομιλίας και η σιωπή που έπεται.

Απόφευγε ανθρώπους που προσπαθούν να μειώσουν τις φιλοδοξίες σου. Οι μικροπρεπείς άνθρωποι πάντα το κάνουν αυτό. Αλλά οι πραγματικά μεγάλοι, σε κάνουν να αισθανθείς ότι κι εσύ μπορείς να γίνεις μεγάλος.

Ο φίλος που σπεύδει την ώρα της συμφοράς, αξίζει ολόκληρο όχλο φίλων που σπεύδουν την ώρα της επιτυχίας.

Το μόνο εμπόδιο που υπάρχει ανάμεσα σ' εμάς και στην ευτυχία είναι ο εαυτός μας.

Όσο ψηλά κι αν φτάσεις, να είσαι πάντα ταπεινός. Ποτέ μην κοιτάξεις κάποιον από ψηλά, παρά μόνο για να του δώσεις το χέρι σου και να τον σηκώσεις.

Δίκαιος δεν είναι αυτός που δεν αδικεί, αλλά αυτός που μπορεί να αδικήσει και δε θέλει.

Η συγγνώμη είναι άξια επιδοκιμασίας μα δεν ρίχνει βάλσαμο στην πληγή εκείνου που αδικήθηκε.

Η αρετή φέρνει φήμη στους ζωντανούς, δόξα στους νεκρούς και αθανασία στους ουράνιους.

Οι άνθρωποι ποτέ δεν λένε τόσα ψέματα, όσα μετά το κυνήγι, στη διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές.

Η ελευθερία ενός ατόμου πρέπει να φτάνει ως το σημείο που δεν παραβιάζει την ελευθερία των άλλων.

ΜΑΡΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ~ ΟΜΑΔΑ Γ


Μάρκος Αντώνιος
  
   Ο Μάρκος Αντώνιος συμμετείχε το 43 π.Χ. στο σχηματισμό της Δεύτερης Τριανδρίας, μαζί με τον Οκταβιανό και το Λέπιδο, με σκοπό τη διεκδίκηση της εξουσίας του Ρωμαϊκού κράτους. Ένα χρόνο μετά, αφού είχαν νικήσει τους δολοφόνους του Ιούλιου Καίσαρα, μοιράστηκαν τα εδάφη που κατείχε η Ρώμη, δίνοντας στον Αντώνιο τις κτήσεις στην Ανατολή.
   Ο Μάρκος Αντώνιος στην Κιλικία (περιοχή της Μικράς Ασίας, απέναντι από την Κύπρο) συνάντησε την Κλεοπάτρα και εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της, αντί να την τιμωρήσει για τη βοήθεια που είχε προσφέρει στους δολοφόνους του Καίσαρα, την έκανε ερωμένη του. Ο Αντώνιος σύντομα ερωτεύτηκε με πάθος την Κλεοπάτρα και άρχισε να αμελεί τις υποχρεώσεις του απέναντι στο Ρωμαϊκό κράτος και κυρίως απέναντι στη σύζυγό του την Οκταβία, η οποία ήταν αδερφή του Οκταβιανού.
   Ενώ ο Οκταβιανός κατόρθωσε να εξουδετερώσει τον Λέπιδο και να συγκεντρώσει την εξουσία της Ρώμης, ο Αντώνιος σχεδίαζε να δημιουργήσει μια χωριστή αυτοκρατορία την οποία θα διοικούσε μαζί με την Κλεοπάτρα. Ο Οκταβιανός όμως αγανακτισμένος με τη στάση του Αντώνιου απέναντι στην αδερφή του και αναγνωρίζοντας τις επεκτατικές βλέψεις του εις βάρος του Ρωμαϊκού κράτους, έστρεψε τη Σύγκλητο εναντίον του, τον καθαίρεσε και κήρυξε πόλεμο κατά της Αιγύπτου. Ο πόλεμος αυτός, που ουσιαστικά ήταν ένας εμφύλιος ανάμεσα στον Οκταβιανό και τον Αντώνιο, κρίθηκε με τη ναυμαχία στο Άκτιο το 31 π.Χ. όπου οι δυνάμεις της Κλεοπάτρας και του Αντώνιου κατατροπώθηκαν.
   Λίγους μήνες μετά ο Οκταβιανός κινήθηκε κατά της Αλεξάνδρειας (30 π.Χ.), και θέλοντας να χτυπήσει την πόλη και από τη στεριά και από τη θάλασσα, συγκέντρωσε ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις γύρω από την πόλη. Το τέλος του Αντώνιου ήταν πια δεδομένο.
    Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, την παραμονή της μεγάλης επίθεσης του Οκταβιανού, ξαφνικά τη νύχτα ακούστηκαν ήχοι μελωδικών οργάνων και μεγάλη φασαρία από κόσμο που χόρευε με βακχικούς αλαλαγμούς. Ήταν σα να κινούνταν ένας θορυβώδης θίασος προς την έξοδο της πόλης και ο θόρυβος σταμάτησε μόλις πέρασε τις πύλες, γεγονός που δημιούργησε μεγάλη αίσθηση στους κατοίκους που θεώρησαν ότι ήταν ένα σημάδι ότι ο προστάτης θεός του Αντώνιου, ο Διόνυσος, τον εγκατέλειπε.
   Το «
πολείπειν Θεός ντώνιον» του Κωνσταντίνου Καβάφη, αναφέρεται στη μεγάλη αξία που έχει η διατήρηση της αξιοπρέπειας μπροστά στην απώλεια. Ο Καβάφης παρουσιάζει τον Αντώνιο τη στιγμή που ακούει τον αόρατο θίασο να απομακρύνεται από την πόλη και συνειδητοποιεί ότι ο προστάτης θεός του τον εγκαταλείπει. Η κρίσιμη εκείνη στιγμή που ο Αντώνιος αντιλαμβάνεται ότι η ήττα του είναι δεδομένη και ότι όλα όσα απέκτησε στη ζωή του και όλα όσα σχεδίαζε για το μέλλον του, φτάνουν στο τέλος τους, έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο Αντώνιος θα πρέπει να σεβαστεί τον εαυτό του και να μη φανεί λιπόψυχος. Αν ο Αντώνιος αρχίσει να παρακαλάει για τη ζωή του και αρχίσει να κλαίει, όπως θα έκανε ένας δειλός άνθρωπος, αυτό θα σήμαινε ότι πέρα από τις κτήσεις του και τα αξιώματά του, θα έχανε και κάτι πολύ πιο σημαντικό, θα έχανε την αξιοπρέπειά του.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

ΠΟΙΗΜΑ ~ ΤΣΙΟΜΠΑΝΙΔΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ~ Δ' ΟΜΑΔΑ


Στο σκοτάδι


Οι πονεμένοι ζουν μονάχα στο σκοτάδι
Ο θάνατος δεν τους τρομάζει
Αφού έχουν χάσει της χαράς το χάδι
Όσο κι αν θες, αυτό τίποτα δεν το αλλάζει

Σ'εκείνες τις σκιές η άψυχη τους σάρκα έχει παρατηθεί
Το πνεύμα πλέον τριγυρνά στις αναμνήσεις
Εκεί ζωντανεύει η ματιά που τόσο έχει αγαπηθεί
Μα αλλιώς χάνεται πριν προλάβεις να μιλήσεις

Ο δοξασμένος χρόνος με τη θλίψη τους γελά
Η άκαρδη τύχη τους λυπάται
Εύχεται η καρδιά τους να μπορούσε να ξεχνά
Αλλά ο πόνος κοντά τους θέλει να κοιμάται

Τσιομπανίδου Βασιλική

ΠΟΙΗΜΑ ~ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΟΦΙΑ ~ Δ' ΟΜΑΔΑ


Όταν είσαι εδώ


Είσαι εδώ κοντά
Και όλα μοιάζουν μαγικά
Η δική σου αγκαλιά φέρνει ζέστη στην καρδιά,
Άμα φύγεις μακρυά όλα θα 'ναι βαρετά.
Σ' αγαπώ τόσο πολύ,τα πάντα είσαι εσύ!
Περιμένω να σε δω, μετρώ το κάθε λεπτό,
Σκέφτομαι να ψάξω να σε βρω, μα δεν ξέρω τι να πω,
Φοβάμαι τον μπελά μου μην βρω.
Σ' αγαπώ τόσο πολύ,στο έχω ξαναπεί

Σπυροπούλου Σοφία

ΠΟΙΗΜΑ ~ ΡΑΖΓΚΕΛΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ~ Δ' ΟΜΑΔΑ

Η ομορφιά

Κοιτάω ψηλά και τι να δω?
Το λαμπρό φεγγάρι
Μάτια δεν έχει αλλά κοιτά
Τη λύπη στο σκοτάδι

Ο ουρανός είναι γαλάζιος
Και καθαρός επίσης
Ενώ το πάτωμα της γης
Ο άνεμος σκουπίζει

Η θάλασσα ατελείωτη
Με το απαλά της χάδια
Και οι πέτρες οι σκληρές
Που σπάνε και κεφάλια

Τα πουλιά πετούν
Τα ψάρια κολυμπάνε
Ενώ εμείς οι έρημοι
Μαθαίνουμε να περπατάμε

Ράζγκελης Κων/νος

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ , Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ , ΟΜΑΔΑ Γ


Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον, Κ. Καβάφη

Σάν ξαφνα, ρα μεσάνυχτ’, κουσθεί
όρατος θίασος νά περν
μέ μουσικές ξαίσιες, μέ φωνές
τήν τύχη σου πού νδίδει πιά, τά ργα σου
πού πέτυχαν, τά σχέδια τς ζως σου
πού βγκαν λα πλάνες, μή νωφέλετα θρηνήσεις.
Σάν τοιμος πό καιρό, σά θαρραλέος,
ποχαιρέτα την, τήν λεξάνδρεια πού φεύγει.
Προ πάντων νά μή γελασθε
ς, μήν πες πως ταν
να νειρο, πώς πατήθηκεν κοή σου∙
μάταιες
λπίδες τέτοιες μήν καταδεχθες.
Σάν
τοιμος πό καιρό, σά θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού
ξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
κι
κουσε μέ συγκίνησιν, λλ’ χι
με τ
ν δειλν τά παρακάλια και παράπονα,
ς τελευταία πόλαυσι τούς χους,
τά
ξαίσια ργανα το μυστικο θιάσου,
κι
ποχαιρέτα την, τήν λεξάνδρεια πού χάνεις.


Κατηγορία του ποιήματος: 
Διδακτικό - Φιλοσοφικό ποίημα (το έντονα προτρεπτικό ύφος και η διδακτική διάθεση το απομακρύνουν από την ιστορική του διάσταση και το προσεγγίζουν στην κατηγορία των φιλοσοφικών-διδακτικών ποιημάτων). Ο Καβάφης παίρνει το ιστορικό στοιχείο και το μεταπλάθει σε ποίηση.

Ο τίτλος του ποιήματος: 
Είναι αυτούσιος παρμένος από μια περικοπή του Πλουτάρχου, που αναφέρεται λίγα χρόνια 34 π.Χ. πριν από την ήττα του Αντωνίου που έγινε το 31 π.Χ. Το παράδοξο αυτό γεγονός εκτυλίχθηκε τα μεσάνυχτα της κρίσιμης αναμέτρησης του Αντώνιου με τον Οκταβιανό. Είναι η ερμηνεία που έδωσαν οι ντόπιοι στο παράδοξο γεγονός.
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, την παραμονή της μεγάλης επίθεσης του Οκταβιανού, ξαφνικά τη νύχτα ακούστηκαν ήχοι μελωδικών οργάνων και μεγάλη φασαρία από κόσμο που χόρευε με βακχικούς αλαλαγμούς. Ήταν σα να κινούνταν ένας θορυβώδης θίασος προς την έξοδο της πόλης και ο θόρυβος σταμάτησε μόλις πέρασε τις πύλες, γεγονός που δημιούργησε μεγάλη αίσθηση στους κατοίκους που θεώρησαν ότι ήταν ένα σημάδι ότι ο προστάτης θεός του Αντωνίου, ο Διόνυσος, τον εγκατέλειπε.

Ο ήρωας του ποιήματος: 
Ρωμαίος στρατηγός, Μάρκος Αντώνιος (82-30 π.χ.). Διαδέχθηκε τον Καίσαρα μετά το θάνατο του και έγινε κυρίαρχος της Ρώμης. Νικήθηκε στη ναυμαχία στο Άκτιο από τον Οκταβιανό και ένα χρόνο αργότερα αυτοκτόνησε πέφτοντας πάνω στο σπαθί του. Στο ποίημα βρίσκεται αντιμέτωπος με την αποτυχία, με το τέλος και τη ματαίωση των σχεδίων του. Ο ποιητής του υποδεικνύει να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία, ρεαλισμό, αξιοπρέπεια το τέλος που έρχεται και να το αποδεχτεί ως μια ανέκκλητη πραγματικότητα.

Στόχος του ποιητή: 
«Ο Καβάφης δεν εζήτησε να μετουσιώσει ποιητικά τα μεγάλα πρόσωπα και τα μεγάλα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας. Έκανε την αντίθετη δουλειά. Ζήτησε να αναστήσει και τα πιο άγνωστα πρόσωπα στην πορεία του ιστορικού γίγνεσθαι. Και τα έκανε σύμβολα της σκοτεινής ζωής που υπάρχει παντού και πάντα κατά ένα τρόπο ανάλογο. Τους έδωσε σημασία όχι ηρωική, αλλά ανθρώπινη. Γι’ αυτό και διάλεξε τα θέματά του από την εποχή της παρακμής – θέματα φθοράς και ματαιότητας της ζωής και της σκέψης. Κι όσα πρόσωπα και πράγματα είχανε καθαυτά κάποιαν ιστορική σημασία, τα «ερμήνεψε» διαφορετικά απ’ ό,τι η «επίσημη» ιστορία τα ερμηνεύει».

Δομή του ποιήματος:
Το ποίημα χωρίζεται σε δύο μέρη:
  Ø  Το πρώτο εισάγει το θέμα της ήττας και του αναπόφευκτου τέλους που έρχεται μοιραία (στ.1-6). 
  Ø  Το δεύτερο μέρος αναπτύσσει το μοτίβο μιας ψύχραιμης αποδοχής των γεγονότων, χωρίς παρακλητικές ικεσίες και αυταπάτες (στ.7-19).

Αφηγηματική τεχνική:
Το ποίημα ξεκινά in media res. Ο αφηγητής είναι παρών στο δωμάτιο του ήρωα του. Είναι παντογνώστης, ένα alter ego του ήρωα που πλησιάζει το τέλος του. Τον εαυτό του είναι τον οποίο παραινεί διαμέσου του Αντωνίου. Με αμεσότητα και ρεαλισμό απευθύνεται το β΄ενικό πρόσωπο στον ήρωα και στον αναγνώστη.

Τα σύμβολα του ποιήματος:

  Ø  Ο Αντώνιος: είναι ο εκλεκτός της τύχης, ο άνθρωπος απέναντι στον οποίο η ζωή υπήρξε ιδιαίτερα γενναιόδωρη, ώστε να ζήσει μια ζωή αξιοζήλευτη που υπερβαίνει το κοινό μέτρο. Είναι το επιτυχημένο και φιλόδοξο άτομο που έζησε μια ζωή ξεχωριστή και αξιοζήλευτη. Αυτή η ζωή όμως βρίσκεται αιφνίδια και απρόβλεπτα μπροστά στο χείλος της καταστροφής ή μπροστά στο θάνατο.
  Ø  Η Αλεξάνδρεια: είναι η ξεχωριστή και επιτυχημένη ζωή, με τις πνευματικές και υλικές της απολαύσεις που έζησε ένα επιτυχημένο άτομο, μια ζωή όμως που δεν κράτησε ως το τέλος, αφού ανατρέπεται αιφνίδια και οδηγείται στο τέλος της.
Αποτελεί βασικό πόλο της ποίησης του Καβάφη. Είναι το κέντρο της τέχνης και της παιδείας στην Ανατολή. Είναι η κιβωτός του Ελληνισμού.
  Ø  Ο αόρατος θίασος: είναι το δυσοίωνο μήνυμα, το κακό προμήνυμα για το επερχόμενο τέλος. Συνδέει το ποίημα με το θρύλο, όπως μας τον παρέδωσε ο Πλούταρχος. Σύμφωνα με αυτό, είναι η συνοδεία του θεού Διόνυσου, η οποία όταν περνά σημαίνει ότι εγκαταλείπει τον Αντώνιο (τον κάθε Αντώνιο). Ο απερχόμενος λοιπόν θίασος συμβολίζει την απώλεια της περασμένης ευτυχίας, τον πρότερο - λαμπρό αλλά αποτυχημένο βίο και σημαδεύει το τέλος της ζωής του ήρωα.
  Ø  Ο Θεός (Διόνυσος): συμβολίζει την τύχη που αποσύρει ξαφνικά την εύνοια της από τον εκλεκτό της ώστε να οδηγηθεί στην αποτυχία ή στο θάνατο.
  Ø  Ώρα μεσάνυχτα: είναι ο χρόνος που το άτομο είναι εντελώς ανυποψίαστο για το επερχόμενο τέλος, άρα και εντελώς ανέτοιμο να το δεχτεί και να το αντιμετωπίσει.
  Ø  Μουσικές εξαίσιες, ήχοι: είναι οι ωραίες στιγμές, οι επιτυχίες της ζωής που φτάνουν στο τέλος τους και τις οποίες το άτομο καλείται να αναπολήσει ως τελευταία απόλαυση αυτής της ζωής που χάνει οριστικά.

Ο Διδακτικός χαρακτήρας του ποιήματος: 
το ποίημα έχει έντονα διδακτικό χαρακτήρα. Αυτό φαίνεται από τα εξής:
  Ø  Από τη χρήση του β΄ προσώπου
  Ø  Από τις αλλεπάλληλες προτροπές και αποτροπές που το αποτελούν
  Ø  Από την προτροπή που απευθύνει ο ποιητής προς τον ήρωα του να εκπληρώσει το χρέος που έχει απέναντι στον εαυτό του και να μην τον ταπεινώσει, διατηρώντας ως το τέλος την αξιοπρέπειά του και αντιμετωπίζοντας το τέλος με θάρρος.

Οι Προτροπές και οι Αποτροπές του ποιήματος: 
το ποίημα είναι δομημένο πάνω σε αλλεπάλληλες προτροπές και αποτροπές:

  Ø  «μη ανωφέλετα θρηνήσεις»: μην κλάψεις μπροστά στο τέλος, είναι μάταιο, το κακό είναι ανέκκλητο. Δέξου με στωικότητα και αυτοκυριαρχία ό,τι έγινε.
  Ø  «αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει»: αποδέξου την πραγματικότητα, θεώρησε τετελεσμένο το κακό, δείξε αποφασιστικότητα.
  Ø  «μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου, μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχτείς»: μην τρέφεις ψευδαπάτες, αποδέξου με ρεαλισμό τη σκληρή πραγματικότητα.
  Ø  «όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα»: αντιμετώπισε με θάρρος την πραγματικότητα, μην πέσεις χαμηλά, μην υιοθετήσεις συμπεριφορά που σε εκθέτει και σε ταπεινώνει.
  Ø  «πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο κι άκουσε με συγκίνησιν...ως τελευταία απόλαυσι»: αποδέξου το τέλος και αναπόλησε τις ωραίες στιγμές τις επιτυχίες που άφησε πίσω της η ζωή, που τώρα τελειώνει.

Ανάλυση του ποιήματος:

Στίχοι 1-6
Ώρα μεσάνυχτα - ώρα μηδέν. Το τέλος και η αρχή. Μια μυστηριακή ατμόσφαιρα και υποβλητικότητα, στην οποία κυριαρχεί η αίσθηση της ακοής. Υπάρχει έντονη μουσικότητα, στοιχείο του συμβολισμού. Ο αόρατος θίασος συντείνει και αυτός στη μυστηριακή ατμόσφαιρα. Το σαν εδώ σημαίνει ότι ο αόρατος θίασος συμβολίζει το Θεό Διόνυσο, ο οποίος τώρα εγκαταλείπει τον Αντώνιο. Είναι όμως και ο θάνατος, η ζωή που τον εγκαταλείπει. Στους στίχους 4-6 δίνεται η ολοκληρωτική καταστροφή, γιατί η τύχη του τον εγκαταλείπει. Ενδίδει, άρα σημαίνει οδηγείται στην αποτυχία του Αντωνίου στο Άκτιον και σημαδεύει το τέλος της ζωής ενός ανθρώπου εξαιρετικού. Ο Αντώνιος δεν ήταν οποιοδήποτε πρόσωπο. Ήταν ένας μεγάλος στρατηγός, ένας άνθρωπος που γνώρισε το σώμα και το πνεύμα της Αλεξάνδρειας και έγινε γνωστός στην Ανατολή. Η αποτυχία λοιπόν δίνεται πέρα από την τύχη και με τα έργα του που απέτυχαν και τα σχέδια της ζωής του που βγήκαν όλα πλάνες. Ό,τι ονειρεύτηκε, ό,τι επιδίωξε, ό,τι οραματίστηκε ο Αντώνιος, έρχεται μια στιγμή που όλα ματαιώνονται. Άρα, στους στίχους αυτούς εντοπίζουμε το στοιχείο της ματαίωσης και της αποτυχίας, του αδιεξόδου και του εγκλεισμού, γιατί παγιδεύεται ο ήρωας μέσα στις τρεις λέξεις που δηλώνουν την ολοκληρωτική καταστροφή, τύχη, έργα, σχέδια. Άσχετα αν απέτυχε ο ήρωας δεν παύει από το να είναι εξαιρετικό πρόσωπο. Τον προτρέπει ο Καβάφης να μην καταφύγει σε ανώφελους θρήνους γιατί η ζωή σε θέλει γίγαντα, έτοιμο, προετοιμασμένο, θαρραλέο. Μην ξεπέσεις σε ανώφελους θρήνους, γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει η κατάσταση. Η αποτυχία και η συμφορά είναι εκ των προτέρων δηλωμένες.

Στίχοι 7-8
Στους στίχους αυτούς βρίσκεται το κέντρο βάρους του ποιήματος. Την αποτυχία και το θάνατο λέει ο ποιητής πρέπει να τα περιμένεις από καιρό (στην πραγματικότητα ο ήρωας εδώ δεν είναι έτοιμος, γιατί το κακό το βρήκε ξαφνικά), να είμαστε προετοιμασμένοι για τέτοια πράγματα, θαρραλέοι (και δεν μπορεί παρά να είναι θαρραλέος ο άνθρωπος που κατέκτησε την επιτυχία). Είναι μια ήρεμη, στωική αντιμετώπιση του θανάτου. Με μια τέτοια προετοιμασία ζητά ο ποιητής να αποχαιρετήσουμε την Αλεξάνδρεια που φεύγει. Η Αλεξάνδρεια, η οποία προσωποποιείται φεύγει αντικειμενικά εκ των προτέρων και καλείται πρώτα-πρώτα αυτό να το συνειδητοποιήσει ο ήρωας. Η Αλεξάνδρεια είναι η πόλη που έζησε ο ήρωας αλλά συμβολίζει και την ίδια τη ζωή. Στην αρχή, ο ποιητής είπε πως ο Θεός Διόνυσος εγκατέλειψε τον ήρωα, όπως αναφέρεται και στον τίτλο του ποιήματος. Τώρα και η πόλη τον εγκαταλείπει, έτσι και στις δύο περιπτώσεις οι δύο λέξεις αυτές συμβολίζουν τη ζωή που φεύγει.

Στίχοι 9-11
Με τη λέξη προ πάντων, ο ποιητής θέλει να δώσει την αξιοπρέπεια και το επίπεδο του ήρωα μπροστά στην ολοκληρωτική καταστροφή. Τον καλεί όχι μόνο να μη θρηνήσει αλλά ούτε και να επιτρέψει στον εαυτό του αυταπάτες, ότι δήθεν πρόκειται για όνειρο, ότι η ένδειξη ότι πλησιάζει ο θάνατος δεν είναι πραγματική, ότι οι μουσικές εξαίσιες και οι φωνές είναι απλά μια ακουστική ψευδαίσθηση. Τον προτρέπει να αποβάλει κάθε ελπίδα, γιατί μια τέτοια αυταπάτη είναι αδυναμία που τον κάνει να ξεπέφτει, να χάνει την αξιοπρέπεια του.

Στίχοι 12-13
Εδώ, υπενθυμίζει στον καβαφικό ήρωα τον ηθικό-πνευματικό εξοπλισμό που πήρε από την πόλη του, την Αλεξάνδρεια. Άρα, η πόλη εδώ συμβολίζει την Αλεξανδρινή ζωή που του χάρισε τον πλούτο, την ευμάρεια, τη δόξα, τα υλικά και πνευματικά αγαθά, τα αξιώματα. Η στάση του απέναντι στην αποτυχία και στο τέλος πρέπει να είναι ανάλογη της ζωής που έζησε. Έχει χρέος λοιπόν να αποχαιρετήσει τη ζωή με αξιοπρέπεια, γιατί αυτή του έδωσε μια σωστή προπαίδεια ώστε να αντιμετωπίζει το θάνατο με μια φιλοσοφική, στωϊκή διάθεση. Γι’ αυτό το λόγο, δεν πρέπει να καταδεχτεί ο άξιος, καβαφικός ήρωας που έφτασε τόσο ψηλά τις μάταιες ελπίδες, γιατί δεν είναι τυχαίος-κοινός άνθρωπος αλλά ξεχωριστός, που έζησε μια υψηλή ζωή. Πρέπει να παραμείνει ψηλά ως το τέλος, να μην ξεπέσει χαμηλά, να μην ταπεινωθεί. Έτσι, στους στίχους αυτούς εξαίρεται το ίδιο το άτομο αλλά και η πόλη η Αλεξάνδρεια.

Στίχοι 14-19
Στους τελευταίους στίχους, ο ποιητής προτρέπει το εξαιρετικό άτομο να δει την πραγματικότητα. Το παράθυρο λειτουργεί εδώ ως  οθόνη στην οποία θα «προβληθεί» η ζωή που φεύγει, ενώ ο ήρωας θεωρούσε τους τέσσερις τοίχους της κάμαράς του ασφαλές καταφύγιο. Είναι αυτό που συνδέει τον έγκλειστο με το έξω. Έτσι, η ασφάλεια του μέσα χώρου απειλείται από αυτά που θα δει ο ήρωας πλησιάζοντας το παράθυρο. Συνειδητοποιεί πως η αυτοπαγίδευση, ο ηθελημένος εγκλεισμός  δεν του πρόσφεραν την προστασία που ανέμενε. Ο Καβάφης καλεί τον ήρωα του να προχωρήσει ακόμα ένα σκαλί πιο πάνω στην αξιοπρεπή αντιμετώπιση του θανάτου. Η εικόνα εδώ μας συνδέει πάλι με τον αόρατο θίασο και τις προτροπές του ποιητή. Η λέξη σταθερά σημαίνει άφοβα, θαρραλέα. Να υποδεχτεί τον επερχόμενο θάνατο με συγκίνηση, βέβαια σαν άνθρωπος αλλά όχι και με το ξεπεσμό σε ικεσίες όπως κάνουν οι δειλοί για επιβράδυνση του τέλους. Η κίνηση του ήρωα προς το παράθυρο έχει, όπως και όλο το ποίημα, έντονη θεατρικότητα. Μοιάζει με το βηματισμό του μελλοθάνατου προς το ικρίωμα. Οι παραινέσεις τελειώνουν και η συναισθηματική φόρτιση του έγκλειστου πρέπει να είναι μετρημένη. Απαιτείται ψύχραιμη αποδοχή του τέλους και δύναμη ψυχής για να αποχαιρετήσει την υψηλή ζωή που του δόθηκε η ευκαιρία να ζήσει. Το άτομο θα πρέπει να ακούσει τους ήχους και τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου. Να μπορέσει να νιώσει βαθιά την τελευταία εξαίσια έκφραση της θεϊκής ζωής που χάνει. Ο Αντώνιος αξιοποίησε τις οδηγίες του ποιητή και θα είναι τώρα σε θέση να αποχωριστεί τη ζωή. Η Αλεξάνδρεια δεν φεύγει απλώς, τώρα τη χάνει ενώ ήταν δική του, ήταν μέτοχος και του αφαιρείται, με το κεφάλι όμως ψηλά.

Κεντρική Ιδέα:
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να λυγίζει στη ζωή του όσες δυσκολίες κι αν έχει. Πρέπει να μένει όρθιος και αξιοπρεπής μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του.
                   
Το δίδαγμα του ποιήματος:
Ο άνθρωπος που η ζωή τον αξίωσε να φτάσει ψηλά και να γνωρίσει την επιτυχία, πρέπει να αποδέχεται με αξιοπρέπεια την πτώση και το τέλος. Να αποφεύγει οτιδήποτε μπορεί να τον ταπεινώσει ή να τον εκθέσει. Πρέπει να παραμένει στο ύψος του. Γνωρίσματα αυτής της αξιοπρεπούς αποδοχής της πραγματικότητας είναι:

Ø  η ρεαλιστική αποδοχή της πραγματικότητας
Ø  η θαρραλέα στάση
Ø  η αυτοκυριαρχία